تأثیر ۴ هفته بی تمرینی پس از یک دوره تمرین مقاومتی بر سطوح آپلین پلاسمایی دختران دارای اضافه وزن و چاق

زمینه و هدف: آپلین از بافت چربی احشایی ترشح می شود. با این وجود، تأثیر تمرین مقاومتی و بی تمرینی پس از آن، بر میزان آپلین در وضعیت چاقی به طور واضح مشخص نشده است. در پژوهش حاضر تأثیر 4 هفته بی تمرینی پس از یک دوره تمرین مقاومتی بر سطوح آپلین پلاسمایی دختران دارای اضافه وزن و چاق بررسی گردید. روش بررسی: در این مطالعه نیمه تجربی، 22 دختر دارای اضافه وزن و چاق، به طور هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در یک برنامه تمرینی 8 هفته ای (هر هفته 4 جلسه)، طبق برنامه تمرینی با شدت  80-65% یک تکرار بیشینه به تمرین پرداختند و پس از آن آزمودنی ها، 4 هفته بی تمرینی را تجربه کردند. خونگیری پس از 12 ساعت ناشتایی در مراحل مختلف، انجام و مقادیر آپلین اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون کولموگروف - اسمیرنوف، آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر، آزمون تعقیبی lsd و آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 05/0>α تحلیل شدند. یافته ها: تمرین مقاومتی باعث کاهش معنی دار وزن، bmi و توده چربی بدن در گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد (05/0>p)، اما اختلاف معنی داری در مقادیر آپلین مشاهده نشد (05/0<p). همچنین پس از 4 هفته بی تمرینی، افزایش ناچیزی در مقادیر آپلین ایجاد شد، ولی معنی دار نبود (05/0<p). نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، تمرین مقاومتی به عنوان یک شیوه جدید درمانی غیردارویی می تواند در کاهش سطوح آپلین مؤثر باشد. همچنین با توقف تمرین، سطح آپلین پلاسمایی افزایش می یابد که این افزایش احتمالاً منجر به ظهور ویژگی های التهابی در سیستم قلب و عروق می شود.